Parlamentarzyści z woj. śląskiego mogą stanowić ogromną siłę w polskim parlamencie. Niestety nie potrafią, albo nie chcą tego wykorzystać. W Sejmie mijającej kadencji było aż 31 posłów PO i 6 posłów, którzy trafili tam z list Ruchu Palikota. Co zrobili dla naszego regionu? Otwórzcie portfele, zerknijcie na stan kont. Pustawo, prawda?

W województwie śląskim w 6 okręgach wyborczych do Sejmu na kandydatów przypada aż 55 mandatów poselskich. 12 z okręgu katowickiego, po 9 z gliwickiego, sosnowieckiego i rybnickiego. 9 posłów reprezentuje okręg bielski z Pszczyną, 7 częstochowski. Co ósmy poseł jest z naszego województwa. Teoretycznie potężna siła, w praktyce wychodzi słabiutko. W koalicji rządzącej PO-PSL nie było żadnej silnej osobowości z naszego regionu, żadnego polityka, który miałby pozytywny wpływ na funkcjonowanie państwa. Większość to trybiki partyjnej maszynki do głosowania i nic poza tym.

13 nieznanych senatorów
W Senacie ze 100 mandatów 13 przypada na nasze województwo. I co? I nic. W tzw. izbie refleksji w tej kadencji nasz region reprezentowało aż 12 senatorów z PO i jeden tzw. niezależny, ale z PO zaprzyjaźniony. Co prawda w wyborach uzupełniających w 2013 roku i w 2015 roku dwóch senatorów z Platformy zastąpili dwaj senatorowie z PiS, ale nie miało to żadnego wpływu na wynik głosowań w zdominowanym przez PO Senacie. Nazwiska senatorów z naszego województwa większości z nas nic nie mówią, a jeśli już jakieś obiły nam się o uszy, to raczej nie w związku z walką o interesy mieszkańców naszego regionu, lecz wyczyny celebrycko-publicystyczne. To jest po prostu dramat.

Sens głosowania
Te wybory to szansa dla mieszkańców naszego regionu na zmianę. Czy ta szansa zostanie wykorzystana, zależy tylko od nas. Przekaz śląsko-dąbrowskiej Solidarności jest prosty i czytelny – każdy, byle nie z PO. Ale to przekaz minimum. Trzeba wyraźnie dodać, że w tych wyborach startuje sporo farbowanych lisów. Na przykład na listach tzw. Zjednoczonej Lewicy znaleźli się między innymi ludzie od Palikota. Nie dajcie się nabrać. Nie dajcie się nabrać też na inne ugrupowania reklamujące się jako nowe, antysystemowe, wśród których największym chyba kuriozum jest Nowoczesna Ryszarda Petru – beneficjenta systemu, który mówi, że będzie walczył z systemem. Namnożyło się tego tylko po to, by rozbić głosy ludzi, którzy mają dość obecnej sitwy.

Jest jasne, że dla części wyborców kandydaci największej partii opozycyjnej z różnych względów, również emocjonalnych, są nie do zaakceptowania, ale jest jeszcze Ruch Kukiz’15. Trochę przypominający pospolite ruszenie, ale przecież taka była Solidarność, gdy się rodziła 35 lat temu. Jest jasne, że wyborach do Sejmu głosując na konkretnych ludzi i tak głosuje się w gruncie rzeczy na szyldy. Jest jasne, że głosujący kalkulują, czy lepiej wybrać mniejsze zło, niż zmarnować głos. To nie jest łatwy wybór, ale jestem przekonany, że trzeba, po prostu, zagłosować zgodnie z własnymi przekonaniami i zgodnie z własnym sumieniem, choćby dlatego, żeby móc spokojnie spoglądać w lustro, mówiąc: Głosowałem, na tego, który reprezentuje moje poglądy i nasz region. Bo to jest istota udziału w wyborach i taki jest sens głosowania.

Idź i wybierz
Ale przede wszystkim trzeba do głosowania pójść. W poprzednich wyborach parlamentarnych w 2011 roku frekwencja w naszym województwie wyniosła 49, 3 proc. To oznacza, że co drugi wyborca je „olał”. Doświadczenie życiowe uczy, że w tej „olewającej” połowie jest bardzo dużo krzykaczy i narzekaczy. Nie chodzą do wyborów, ale są pierwsi do snucia opowieści o tym, jakoby Polacy nie potrafili wybrać sensownej władzy i że wybory nie mają sensu. To ich postępowanie i gadanie jest bez sensu. Obywatel w obecnym systemie politycznym na co dzień ma ograniczony wpływ na postępowanie władzy. Praktycznie jedynym momentem, w którym można rządzących skutecznie przywołać do porządku, nagrodzić lub ukarać, są właśnie wybory. I kto z tego nie chce skorzystać, ten trąba. Pretensje może mieć tylko do samego siebie. Ci, którzy z polityki i z układów z władzą żyją, na pewno pójdą do wyborów. O swój interes potrafią zadbać doskonale.

Źródło internet

22 października odbędzie się wielka manifestacja w Warszawie – taką decyzję podjął dziś Międzyzwiązkowy Komitet Protestacyjno-Strajkowy Regionu Śląsko-Dąbrowskiego. – Do stolicy przyjadą nie tylko górnicy, ale przedstawiciele innych branż przemysłu, oszukani przez rząd mieszkańcy naszego regionu – poinformował Dominik Kolorz, przewodniczący śląsko-dąbrowskiej Solidarności.

Jednocześnie tego samego dnia o godz. 12.00 w blisko 100 miastach w całej Polsce reprezentanci central związkowych będą prowadzić akcję informacyjną. – I Warszawie, i w tych 100 miastach chcemy głośno i dobitnie zaapelować do wszystkich Polaków, aby nie głosowali na polityków  koalicji PO-PSL. Aby nie głosowali na ludzi, którzy nie dotrzymują słowa i łamią porozumienia, pod którym własnoręcznie się podpisywali. Rządzący z PO-PSL łamiąc umowę społeczną, którą podpisali z mieszkańcami Śląska 17 stycznia, całkowicie i ostatecznie utracili jakąkolwiek wiarygodność – powiedział Dominik Kolorz.

Zaplanowana na 22 października akcja to kolejny etap protestu związanego ze złamaniem przez rząd porozumienia z MKPS zawartego 17 stycznia w Katowicach. Od 1 października trwa gotowość strajkowa w górnictwie. 5 października tysiące górników manifestowało w Brzeszczach, gdzie zaczął się styczniowy protest, który zmusił rząd do rezygnacji z decyzji o zamykaniu kopalń i podpisania umowy ze stroną społeczną w sprawie sanacji górnictwa i powiązania kapitałowego sektora z energetyką, wsparcia dla innych zakładów przemysłowych na Śląsku oraz działań na rzecz rozwoju regionu. 13 października podobna manifestacja odbyła się w Rudzie Śląskiej, największym górniczym mieście nie tylko w Polsce, ale i w Europie.

Źródło : www.solidarnoscktowice.pl

Porozumienie Jastrzębskie było trzecim, po gdańskim i szczecińskim, podpisanym latem 1980 r. Zdaniem wielu historyków, masowe strajki na Śląsku, których efektem były ustalenia zawarte w Jastrzębiu, wpłynęły na tempo i skuteczność negocjacji prowadzonych w Gdańsku i Szczecinie, a podpisanie Porozumienia Jastrzębskiego przypieczętowało wcześniejsze umowy.

Oprócz poparcia wszystkich 21 postulatów gdańskich, wolnych sobót dla całej Polski oraz zniesienia niszczącej więzi rodzinne „czterobrygadówki”, górnicy wywalczyli m.in. podnoszenie zarobków w ślad za wzrostem kosztów utrzymania. Władza zgodziła się też na wiele branżowych postulatów pracowników kopalń.

Strajk w kopalni „Manifest Lipcowy” (obecnie „Zofiówka”) rozpoczął się 27 sierpnia na nocnej zmianie i miał przede wszystkim charakter solidarnościowy z protestującymi załogami Gdańska i Szczecina.

Do 21 postulatów gdańskich górnicy dołożyli własne. Podpisane 3 września ok. 5.40 rano, po kilkunastu godzinach negocjacji, porozumienie objęło 29 punktów.

Ustalono m.in. wprowadzenie wszystkich wolnych sobót od początku 1981 r. oraz przyjęto zasadę bezwarunkowego przestrzegania dobrowolności pracy w dni ustawowo wolne. Zniesiono czterobrygadowy system pracy górników, co dało im wolne niedziele. Ustalono też, że postulatem obniżenia wieku emerytalnego górników, aby m.in. mogli przechodzić na emeryturę po 25 latach pracy pod ziemią, zajmie się Sejm PRL.

Spora część przyjętych postulatów dotyczyła spraw socjalnych górników, ale także one miały później znaczenie dla pracowników w całej Polsce. Np. częstą wśród górników pylicę płuc zaliczono do chorób zawodowych, a jednocześnie uzależniono zaliczanie innych chorób do tej kategorii od opinii związków zawodowych, z czego korzystały potem także inne branże.

Porozumienie zagwarantowało wszystkim górnikom deputat węglowy i dodatek za rozłąkę z rodziną dla mieszkających poza domem. Świadczenia rodzinne miały być od tej pory jednolite w całej Polsce, co oznaczało ich podwyżkę do poziomu obowiązującego w wojsku i milicji. Władza zobowiązała się, że od 1981 roku ustalony będzie pułap minimalnych i maksymalnych płac w kraju.

Przyjęto również postulat sprzedaży mięsa i jego przetworów jedynie w ogólnej sieci handlowej (zamiast także w tzw. sklepach komercyjnych, po wyższych cenach) oraz likwidację talonów na atrakcyjne towary przemysłowe. Górnicy domagali się jednocześnie, aby zaopatrzenie w te towary było lepsze, a mięso było lepszej jakości i w większym wyborze.

Jeden z punktów porozumienia wskazywał na konieczność racjonalnej gospodarki złożami węgla, uznanego za dobro ogólnonarodowe. Górnicy wywalczyli ponadto przestrzeganie zakazu zatrudnienia pracowników do pracy na rzecz dyrekcji kopalń, obietnicę ograniczenia zatrudnienia w administracji oraz możliwość wnioskowania przez związki zawodowe o zmiany kadrowe w zakładach pracy.

W postanowieniach końcowych porozumienia uzgodniono powołanie komisji mieszanej, której zadaniem było czuwanie nad realizacją ustaleń. Taki mechanizm miał sprawić, aby sprawy sporne i różnice w interpretacji zapisów rozstrzygali ci, którzy tworzyli porozumienie. Strajkujący otrzymali gwarancję bezpieczeństwa i zapewnienie, że nie będą karani za strajk. (PAP)

11 września 1980 roku podpisano Porozumienie Katowickie. – Fundamentem tamtego porozumienia był zapis umożliwiający organizowanie wolnych związków zawodowych. Dzięki temu powstał NSZZ Solidarność.

Strajk w Hucie Katowice rozpoczął się 28 sierpnia na wydziałach mechanicznym i walcowni. W ciągu dwóch dni protest objął cały zakład, w którym wtedy zatrudnionych było 27 tys. pracowników. Komitet Strajkowy został przekształcony w Międzyzakładowy Komitet Robotniczy, bo do strajku przystąpili też ludzie z firm budujących hutę. Robotnicy poparli 21 postulatów strajkujących stoczniowców ze Szczecina i Gdańska oraz dodali do nich własne żądania. Najważniejszym z nich był postulat o tworzeniu wolnych, ogólnopolskich związków zawodowych.

Zawarte 11 września 1980 roku Porozumienie Katowickie pomiędzy MKR Huty Katowice a komisją rządową stanowiło dopełnienie wszystkich umów społecznych z 1980 roku. – Umowa poszła o krok dalej niż zawarte kilka dni wcześniej porozumienia w Szczecinie, Gdańsku i Jastrzębiu. Wzmocniła ich siłę poprzez zapis że każde z nich będzie miało nie lokalny, lecz ogólnopolski charakter.

W porozumieniu komuniści m.in. zobowiązali się też, że władza ludowa nie będzie represjonować strajkujących, ani osób wspierających protest. Przyjęli też zobowiązanie, że kierownictwa zakładów pracy oraz organów politycznych nie będą szykanować osób, które zaangażują się w tworzenie nowego związku.

7 września 1980 roku MKR Huty Katowice rozesłał po kraju specjalny apel, w którym wezwał do utworzenia pod jednym przywództwem ogólnokrajowego związku zawodowego. Na apel pozytywnie odpowiedział MKZ w Szczecinie. Tej idei początkowo przeciwny był Lech Wałęsa. 16 września przedstawiciele MKR Huty Katowice jako pierwsi w Polsce zarejestrowali w Sądzie Wojewódzkim w Warszawie Niezależny Samorządny Związek Zawodowy z tymczasową siedzibą w Hucie Katowice. – Wtedy  organizacja była już bardzo silna. Zrzeszała blisko 1000 zakładów, również spoza województwa śląskiego .

17 września w Gdańsku, m.in. dzięki staraniom związkowców z dąbrowskiej huty, delegaci robotniczy z całej Polski podjęli decyzję o utworzeniu NSZZ Solidarność

W dniu 09.06.2015 akcję protestacyjną Solidarności w FCA wsparli związkowcy z NSZZ Solidarność Koksowni Przyjaźń. Pracowników tyskiej fabryki wsparli również związkowcy z Regionu Śląsko-Dąbrowskiego i Regionu Podbeskidzie

W sumie protestowało około tysiąca osób przed siedzibą Fiat Chrysler Automobiles Poland w Tychach przeciwko łamaniu praw pracowniczych i związkowych w tej firmie.

– Jeżeli ktoś chce robić zysk w Polsce, to musi polskiego prawa przestrzegać. Jeżeli to jest wolny rynek, to niech będzie wolnym rynkiem, ale nie może stać się wolną amerykanką. A wy tutaj jesteście tak traktowani: Robić, przynosić zyski właścicielowi i milczeć – powiedział  podczas demonstracji przewodniczący śląsko-dąbrowskiej Solidarności Dominik Kolorz. – To, co dzieje się w Waszym zakładzie, jest przerażające. Pracujecie we włoskiej fabryce samochodowej, ale nie wiem, czy nie jest to włoski obóz pracy. Żaden protest nie uda się, jeżeli pracownicy będą się bali, będą podzieleni – dodał szef śląsko-dąbrowskiej „S”.

Przewodnicząca związku w FCA Wanda Stróżyk przypomniała, że w fabryce Fiata i innych spółkach fiatowskich trwają spory zbiorowe na tle płacowym, ale pracodawcy od ponad roku negują prawo do rokowań zbiorowych w trybie ustawy o rozwiązywaniu sporów zbiorowych. – Kiedy pracodawca jest uczciwy, kiedy szanuje pracowników, kiedy jest dialog, to podejmuje negocjacje. Takie negocjacje kończą się w ciągu trzech, czterech tygodni podpisaniem porozumienia lub protokołu rozbieżności. A tu przez kilkanaście miesięcy nie można skończyć rozmów – podkreśliła Stróżyk.

Przewodnicząca przypomniała, że Solidarność domaga się 500 zł podwyżki brutto dla wszystkich pracowników fabryki, w której od kilku lat nie było zbiorowych podwyżek wynagrodzeń. Ocenia, że mimo iż w ciągu ostatnich czterech lat zakład wypracował zyski sięgające kilkuset mln zł rocznie, realna wartość wynagrodzeń pracowników spadła o ok. 9 proc.

W odpowiedzi na postulat Solidarności zarząd spółki proponuje 100 zł brutto podwyżki lub dwa razy więcej, ale pod warunkiem, że związki zawodowe zgodzą się na wprowadzenie w zakładzie 12-miesięcznych okresów rozliczeniowych czasu pracy. W ocenie związkowców wydłużenie okresów rozliczeniowych pozbawiłoby pracowników dodatkowych pieniędzy za pracę w godzinach nadliczbowych.

28 maja odbyła się blokada drogi krajowej nr 44 w pobliżu fabryki Fiat Chrysler Automobile Poland w Tychach. Protest rozpoczął się o godzinie 12.00 i trwał blisko godzinę. Był to protest przeciwko przedłużającym się od miesięcy negocjacjom płacowym i lekceważeniu przez pracodawcę dialogu społecznego. Pracownicy fabryki nie chcą się zgodzić na wydłużenie okresów rozliczeniowych czasu pracy.

Musimy przeciwstawić temu, co dzieje się w tym zakładzie. Pracodawca neguje spór zbiorowy, który dla związkowców jest ostatnim narzędziem w walce o prawa pracownicze – mówi Andrzej Karol, przewodniczący Regionalnej Sekcji Hutnictwa NSZZ Solidarność. – Nie mamy innego wyjścia, jak protestować. Chcieliśmy wynegocjować podwyżki przy stole, ale pracodawca robi wszystko, żeby tak się nie stało – dodaje Mieczysław Bubień, wiceprzewodniczący Solidarności w Fiat Chrysler Automobile Poland.

Związkowcy domagają się podwyżek w wysokości 500 zł dla wszystkich pracowników fabryki. –  To niewielka kwota w porównaniu z zyskami tego zakładu, które są bardzo duże. W zeszłym roku wyniosły ponad 250 mln zł, a rok wcześniej ok. 300 mln zł. W sumie w ciągu czterech ostatnich lat zyski wyniosły 740 mln. To pracownicy je wypracowali i podwyżki im się należą – mówi Bubień.

09 maja 2015 roku w Sosnowcu odbyła się XII Karczma Piwna Koksowników Koksowni Przyjażń  zorganizowana przez Międzyzakładową Organizacje Związkową NSZZ Solidarność Koksowni Przyjażń.
Karczma piwna Koksowni Przyjażń przejdzie do historii jako udana. Dowcipne hasła nawiązujące do aktualnych spraw koksowni,wesołe przypowiastki, scenki, konkursy, to wszystko mogło się podobać. Wspaniała zabawa dobre jadło zakończyło się toastem przewodniczącego Zenona Fiuka: Nie ma w życiu nic piękniejszego Niż kufel piwa w gronie przyjaciół z którymi lubimy przebywać. Ale nadszedł czas wypić za zdrowie i zakończyć biesiadowanie. Za spotkanie za rok.

Na karczmie obecni byli: Przewodniczący Zarządu Regionu Śląsko-Dąbrowskiego NSZZ Solidarność Dominik Kolorz, Z-ca Przewodniczącego Komisji Krajowej NSZZ Solidarność Bogdan Biś,  Prezes zarządu JSWS.A. Edward Szlęk, przedstawiciele zarządu JSW KOKS S.A Koksowni Przyjaźń, oraz Prezesi naszych Spółek ,,córek”. Obecnością zaszczycili również nas parlamentarzyści PiS Jacek Osuch, Waldemar Andzel oraz Łukasz Kmita.

Nie zabrakło również tych najważniejszych, czyli członków NSZZ ,,Solidarność” Koksowni Przyjaźń , w liczbie ponad  600 osób, którzy tradycyjnie świetnie bawili się przy dużych ilościach piwa i smacznych golonkach.

NSZZ Solidarność dziękuję wszystkim uczestnikom i sponsorom XII Karczmy Piwnej za miłą i kulturalną zabawę i zaprasza już wszystkich na
KOLEJNĄ XIII Karczmę ,, już za rok”.
<<<< GALERIA  Z KARCZMY PIWNEJ KOKSOWNIKÓW >>>>

Serdeczne życzenia

by święty Florian – patron hutników i koksowników obdarzył Was swoją opieką,

byście zawsze bezpiecznie wracali do rodziny i bliskich,

a także pomyślności i satysfakcji z wykonywanej pracy,

uznania i szacunku ze strony Pracodawcy,

i powodzenia w życiu osobistym wszystkim pracownikom

JSW KOKS S.A. oraz Spółek zależnych i firm współpracujących

składa Prezydium, Międzyzakładowa Komisja NSZZ”Solidarność” w Koksowni Przyjaźń

Kim był św. Florian:

Według żywotu z VIII w., Florian z Lauriacum urodził się ok. 250 roku w Zeiselmauer (Dolna Austria). W młodym wieku został dowódcą wojsk rzymskich, stacjonujących w Mantem, w pobliżu Krems (obecnie w północno-wschodniej Austrii). Podczas prześladowania chrześcijan przez Dioklecjana został aresztowany wraz z 40 żołnierzami i przymuszony do złożenia ofiary bogom. Wobec stanowczej odmowy wychłostano go i poddano torturom. Przywiedziono go do obozu rzymskiego w Lorch koło Wiednia. Namiestnik prowincji, Akwilin, starał się groźbami i obietnicami zmusić oficera rzymskiego do odstępstwa od wiary. Kiedy jednak te zawiodły, kazał go biczować, potem szarpać jego ciało żelaznymi hakami, wreszcie uwiązano kamień u jego szyi i zatopiono go w rzece Enns. Miało się to stać 4 maja 304 roku. Jego ciało odnalazła Waleria i ze czcią je pochowała. Nad jego grobem wystawiono z czasem klasztor i kościół benedyktynów, objęty potem przez kanoników laterańskich.

W roku 1184 na prośbę księcia Kazimierza Sprawiedliwego, syna Bolesława Krzywoustego, Kraków otrzymał znaczną część relikwii św. Floriana. W delegacji odbierającej relikwie miał się znajdować także bł. Wincenty Kadłubek, późniejszy biskup krakowski. Ku ich czci wystawiono w dzielnicy miasta, zwanej Kleparzem, okazałą świątynię. Kiedy w 1528 r. pożar strawił tę część Krakowa, ocalała jedynie ta świątynia. Odtąd zaczęto św. Floriana czcić w całej Polsce jako patrona podczas klęsk pożaru, powodzi i sztormów. Kraków jeszcze dzisiaj obchodzi pamiątkę św. Floriana jako święto. Florian jest patronem Austrii i Bolonii oraz Chorzowa; ponadto hutników, strażaków i kominiarzy, a także garncarzy i piekarzy.