W dniu 03-09-2017 poczet sztandarowy NSZZ Solidarność JSW KOKS S.A. uczestniczył w uroczystej mszy w jastrzębskim kościele pw. Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła. Koncelebrze przewodniczył biskup pomocniczy Archidiecezji Katowickiej ks. Adam Wodarczyk.

W homilii bp Wodarczyk podkreślił, że w 1980 roku robotnicy – górnicy i przedstawiciele wielu innych zakładów pracy Górnego Śląska i Zagłębia Dąbrowskiego rozpoczęli walkę o godność człowieka. – Trzeba było ogromnej odwagi, aby stanąć w tamtym czasie, w tamtej rzeczywistości i odezwać się mocnym głosem, broniąc godności, troszcząc się o dobre warunki pracy – zaznaczył bp Wodarczyk.

Dodał, że msza święta odprawiona w 37. rocznicę podpisania Porozumienia Jastrzębskiego jest także okazją do przeproszenia za to wszystko, czego nie udało się do końca zrealizować. Przypomniał, że wśród postulatów, które do listy żądań strajkujących robotników dopisali górnicy, były wolne od pracy soboty i niedziele. – Jesteśmy 37 lat później, wspominając tamte wydarzenia uświadamiamy sobie, że moc tych porozumień sprzed lat jest ciągle żywa, aktualna. (…) Szczególnie dzisiaj ten podnoszący się głos z wielu stron, przede wszystkim ze strony związku Solidarność, ale także tych wszystkich ludzi, którzy podpisali się pod się pod społecznym projektem ustawy o wolną od handlu niedzielę i także przez wyraźny głos Kościoła, który w tym temacie się także odzywa – zaznaczył biskup pomocniczy Archidiecezji Katowickiej.

Przed uroczysta mszą w swoim wystąpieniu pod Pomnikiem Porozumienia Jastrzębskiego Piotr Duda podkreślił, że robotnicy w 1980 roku strajkowali, aby „nasza Ojczyzna była krajem wolnym, ale także sprawiedliwym społecznie. Zaznaczył, że wszystkie spisane wówczas postulaty miały przede wszystkim wymiar społeczny. Przewodniczący sprzeciwił się dzieleniu Solidarności na „pierwszą drugą czy trzecią”. – Związek zawodowy Solidarność zawsze dbał o swoją historię. Szczególnie wtedy, gdy na początku lat 90-tych tylu ludzi odeszło od Solidarności, idąc do polityki, czy do biznesu. My nie mamy o to pretensji, ale oni dzisiaj nie mogą mówić, że byli w „pierwszej” Solidarności. Od samego początku jest jeden Niezależny Samorządny Związek Zawodowy Solidarność i tego nikt i nic nie zmieni – mówi przewodniczący Komisji Krajowej NSZZ „S”.

Przewodniczący odniósł się również, do złożonego w ubiegłym roku obywatelskiego projektu ustawy o ograniczeniu handlu w niedziele. – Chciałbym także zwrócić się do rządzących i do partii Prawo i Sprawiedliwość. Jak rozmawiam z wami, to wszyscy mówicie: „jesteśmy na tak”. Ale jakoś projekt rok jest w parlamencie i nie może znaleźć swojego pozytywnego finału. Z tego miejsca już nie apeluję, ale żądamy, aby ten projekt obywatelski, o którym mówiliście też przed wyborami, wreszcie został zrealizowany – podkreślił Piotr Duda.
W trakcie uroczystości odczytano list Prezydenta RP Andrzeja Dudy skierowany do uczestników obchodów. Prezydent podkreślił rolę Śląska w wydarzeniach z 1980 roku. – Jednym z głównych współautorów tego zwycięstwa jest Śląsk, który wielokrotnie w swojej historii walczył w obronie zagrożonej polskości i ponosił ofiary dla idei niepodległej Rzeczpospolitej. (…) Właśnie dlatego zło komunistycznego systemu budziło tutaj szczególny opór. Śląski duch jednoznacznie odrzucał niegodziwość, kłamstwo, nieposzanowanie ludzkiego wysiłku i ekonomiczne marnotrawstwo. Wielki strajk w kopalni Manifest Lipcowy w Jastrzębiu, do którego szybko dołączyły załogi kolejnych przedsiębiorstw w tym regionie, był nie tylko znaczącym solidarnościowym gestem wobec protestu na Wybrzeżu, ale także sygnałem dla komunistycznych władz, że ich przegrana jest nieuchronna – napisał Andrzej Duda w liście odczytanym przez Agnieszkę Lenartowicz-Łysik, doradcę Prezydenta RP

W dniu 31-08-217 delegacja przedstawiciele NSZZ Solidarność JSW KOKS S.A. wzięli udział w uroczystych obchodach 37 rocznicy podpisania porozumień sierpniowych w Gdańsku.

73 lata temu Komendant Główny AK gen. Tadeusz Komorowski „Bór” wydał dowódcy Okręgu AK Warszawa Miasto płk. Antoniemu Chruścielowi „Monterowi” rozkaz o rozpoczęciu 1 sierpnia 1944 r. powstania w Warszawie. „Po pięciu blisko latach nieprzerwanej i twardej walki prowadzonej w podziemiach konspiracji stajecie dziś otwarcie z bronią w ręku” – głosił rozkaz „Bora”.

O podjęciu walk w stolicy zadecydowano 21 lipca 1944 r. na spotkaniu generałów Tadeusza Komorowskiego „Bora”, Leopolda Okulickiego „Niedźwiadka” i Tadeusza Pełczyńskiego „Grzegorza”.

Przez kilka następnych dni trwały konsultacje wewnątrz KG AK, której stanowisko przedstawiono następnie Janowi S. Jankowskiemu Delegatowi Rządu na Kraj w celu uzyskania jego akceptacji. Odbyło się także w tym czasie posiedzenie Rady Jedności Narodowej, na którym opowiedziano się za opanowaniem Warszawy przed wkroczeniem do niej Armii Czerwonej.

25 lipca 1944 r. gen. Komorowski wysłał do Londynu depeszę skierowaną do Naczelnego Wodza gen. Kazimierza Sosnkowskiego, w której stwierdzał: „Jesteśmy gotowi w każdej chwili do walki o Warszawę. Przybycie do tej walki Brygady Spadochronowej będzie miało olbrzymie znaczenie polityczne i taktyczne. Przygotujcie możliwość bombardowania na nasze żądanie lotnisk pod Warszawą. Moment rozpoczęcia walki zamelduję”.

Tego samego dnia Rada Ministrów wydała uchwałę, w której upełnomocniła Delegata Rządu „do powzięcia wszystkich decyzji wymaganych tempem ofensywy radzieckiej, w razie konieczności bez uprzedniego porozumienia się z Rządem”. Dzień później premier Stanisław Mikołajczyk polecił ministrowi spraw wewnętrznych przesłać do kraju informację o tym, iż: „Na posiedzeniu Rządu RP zgodnie zapadła uchwała upoważniająca Was do ogłoszenia powstania w momencie przez was wybranym”.

Premier Mikołajczyk, udający się pod koniec lipca na rozmowy ze Stalinem, liczył, iż ewentualny wybuch powstania w stolicy wzmocni jego pozycję negocjacyjną wobec Sowietów.

Opinii premiera nie podzielał Naczelny Wódz gen. Kazimierz Sosnkowski, który uważał, iż w zaistniałej sytuacji, zbrojne powstanie pozbawione jest politycznego sensu i w najlepszym przypadku zmieni jedną okupację na drugą. W depeszy do gen. Komorowskiego z 25 lipca 1944 r. stwierdzał m.in. „W obliczu szybkich postępów okupacji sowieckiej na terytorium kraju trzeba dążyć do zaoszczędzenia substancji biologicznej narodu w obliczu podwójnej groźby eksterminacji”. Gen. Sosnkowski, jako Naczelny Wódz, nie podjął jednak jednoznacznej decyzji zabraniającej rozpoczęcia powstania.

31 lipca po południu dowódca AK gen. Tadeusz Komorowski „Bór” spotkał się z płk Antonim Chruścielem, który przekazał „Borowi” nieprecyzyjną – jak się potem okazało – wiadomość o tym, że sowieckie czołgi są już na przedmieściach Pragi. Ta niesprawdzona informacja była jednym z powodów, dla którego wahający się jeszcze „Bór” podjął ostatecznie rozkaz, że powstanie wybuchnie 1 sierpnia.

Przebieg kluczowej narady 31 lipca i podjętej wówczas decyzji o wybuchu Powstania Warszawskiego tak w swoich wspomnieniach przedstawił „Bór” Komorowski: „Tegoż dnia komendant Okręgu Warszawa-Miasto, »Monter«, oczekiwany był w kwaterze głównej o godzinie 6 po południu. Zjawił się niespodziewanie o piątej, z wiadomością, że sowieckie oddziały pancerne wdarły się w przyczółek niemiecki, zdezorganizowały jego obronę i że Radość, Miłosna, Okuniew, Wołomin i Radzymin są już w rękach rosyjskich. Po krótkiej naradzie uznałem, że nadszedł właściwy moment do rozpoczęcia walki o Warszawę”.

Tego samego dnia ok. godz. 19 z gmachu przy ul. Filtrowej 68, gdzie mieściła się konspiracyjna kwatera sztabu dowódcy Okręgu Warszawskiego AK, płk Chruściel „Monter” wysłał zaszyfrowaną wiadomość o godzinie „W”. „Alarm – do rąk własnych Komendantom Obwodów (…). Nakazuję »W« dnia 1.8. godzina 17. Adres m.p. Okręgu: Jasna nr 22 m. 20 czynny od godziny »W«. Otrzymanie rozkazu natychmiast kwitować” – rozkazywał komendant warszawskiego Okręgu AK. Godzinę wybuchu powstania o 17.00 Chruściel uzasadniał tym, że w popołudniowym tłoku na ulicach żołnierzom podziemia łatwiej będzie niepostrzeżenie dotrzeć na miejsca zbiórek.

Rozkaz gen. Komorowskiego został opublikowany z datą 1 sierpnia w „Biuletynie Informacyjnym” w drugim dniu powstania. „ŻOŁNIERZE STOLICY. Wydałem dziś upragniony przez Was rozkaz do jawnej walki z odwiecznym wrogiem Polski, najeźdźcą niemieckim. Po pięciu blisko latach nieprzerwanej i twardej walki prowadzonej w podziemiach konspiracji stajecie dziś otwarcie z bronią w ręku, by Ojczyźnie przywrócić Wolność i wymierzyć zbrodniarzom niemieckim przykładną karę za terror i zbrodnie dokonane na ziemiach Polski. Warszawa, 1.VIII-1944 r. Dowódca Armii Krajowej (-) BÓR”.

W Powstaniu Warszawskim Chruściel był dowódcą całości walczących sił. 9 września 1944 r. skierował list do dowódcy AK gen. „Bora”, domagając się odwleczenia decyzji kapitulacji. Awansowany do stopnia generała brygady rozkazem Naczelnego Wodza z 14 września 1944 r. „za wybitne dowodzenie i przykład osobistego męstwa w walkach o Warszawę”.

Antoni Chruściel przed I wojną światową działał w ruchu niepodległościowym; w szeregi odrodzonego Wojska Polskiego trafił w grudniu 1918 r. W kampanii polskiej 1939 r. dowodził 82. Syberyjskim Pułkiem Strzelców. Po kapitulacji twierdzy w Modlinie został wzięty do niewoli i osadzony w niemieckim obozie jenieckim w Działdowie (Soldau); w końcu października tego roku został zwolniony.

Od czerwca 1940 r. Chruściel działał w konspiracji. Należał do zwolenników wybuchu powstania w Warszawie, choć zarazem przestrzegał przed skutkami niedostatku broni i amunicji. W Powstaniu Warszawskim był dowódcą całości walczących sił. Po kapitulacji oddziałów powstańczych przebywał w obozach jenieckich w Niemczech, gdzie uwolniły go oddziały amerykańskie.

Po demobilizacji oddziałów polskich w 1948 r. pozostał na emigracji w Londynie. Od 1956 r. mieszkał w Waszyngtonie; tam też zmarł w 1960 r. W 2004 r. jego prochy zostały przewiezione do Polski i pochowane na Cmentarzu Wojskowym na warszawskich Powązkach.

W czasie walk w Warszawie zginęło ok. 18 tys. powstańców, a 25 tys. zostało rannych. Poległo również ok. 3,5 tys. żołnierzy z Dywizji Kościuszkowskiej. Straty ludności cywilnej były ogromne i wynosiły ok. 180 tys. zabitych. Pozostałych przy życiu mieszkańców Warszawy, ok. 500 tys., wypędzono z miasta, które po powstaniu zostało niemal całkowicie zburzone. Specjalne oddziały niemieckie, używając dynamitu i ciężkiego sprzętu, jeszcze przez ponad trzy miesiące metodycznie niszczyły resztki ocalałej zabudowy.

Do niemieckiej niewoli poszło ponad 15 tys. powstańców, w tym 2 tys. kobiet. Wśród nich niemal całe dowództwo AK, z gen. Komorowskim, mianowanym przez prezydenta RP Władysława Raczkiewicza 30 września 1944 r. Naczelnym Wodzem.

W wydanej nazajutrz po kapitulacji odezwie do „Do Narodu Polskiego” Krajowa Rada Ministrów i Rada Jedności Narodowej z goryczą stwierdzały: „Skutecznej pomocy nie otrzymaliśmy. (…) Potraktowano nas gorzej niż sprzymierzeńców Hitlera: Italię, Rumunię, Finlandię. (…) Sierpniowe powstanie warszawskie z powodu braku skutecznej pomocy upada w tej samej chwili, gdy armia nasza pomaga wyzwolić się Francji, Belgii i Holandii. Powstrzymujemy się dziś od sądzenia tej tragicznej sprawy. Niech Bóg sprawiedliwy oceni straszliwą krzywdę, jaka Naród Polski spotyka, i niech wymierzy słuszną karę na jej sprawców”.

Solidarność nie zgadza się z polityką płacową Zarządu JSW KOKS i dlatego wystosowała dwa pisma, których treść zamieszczamy poniżej !!

Prezes Zarządu

JSW KOKS S.A.

Pan Janusz Adamczyk

Organizacja Międzyzakładowa NSZZ ,,Solidarność” Koksownie JSW KOKS S.A. w związku z pozyskaniem informacji, że Rada Nadzorcza, mimo ujemnego wyniku finansowego Spółki przyznała Zarządowi JSW KOKS S.A. nagrodę roczną za 2016 rok, zgłasza dodatkowe żądanie wypłaty nagrody w wysokości 2 tyś. zł. na każdego zatrudnionego pracownika JSW KOKS S.A.

Uważamy, że decyzja o przyznaniu nagrody Zarządowi w czasie kiedy nasza Spółka znajduje się w bardzo trudnej sytuacji finansowej i kiedy Zarząd JSW KOKS S.A. mówi stronie społecznej, że nie ma pieniędzy na utrzymanie pracownikom wynagrodzeń chociażby na poziomie lat ubiegłych, jest skandaliczna i nieodpowiedzialna.

Informujemy po raz kolejny Pana Prezesa, że w przypadku niespełnienia żądań płacowych zgłoszonych przez NSZZ ,,Solidarność” w sprawie ustalenia polityki płacowej na drugie półrocze 2017 rok oraz niewypłacenia pracownikom dodatkowej nagrody w wysokości 2 tyś. zł. – od dnia 4 lipca 2017 roku, zaistnieje spór zbiorowy oraz przeprowadzona zostanie akcja strajkowa z uwzględnieniem procedur wynikających z przepisów ustawy.

Prezes Zarządu

JSW KOKS S.A.

Pan Janusz Adamczyk

Dąbrowa Górnicza 26.06.2017 r.

Organizacja Międzyzakładowa NSZZ ,,Solidarność” Koksownie JSW KOKS S.A. po analizie przedstawionych przez Zarząd JSW KOKS S.A. argumentów o przesuniecie terminu zakończenia rozmów w sprawie polityki płacowej na drugie półrocze 2017 roku, nie wyraża zgody na taką propozycję.

Nadmieniamy, że pracownicy JSW KOKS S.A. w 100%. wykonują swoje zadania.

To dzięki przeróbce węgla w naszych koksowniach, JSW S.A. osiąga bardzo dobre wyniki finansowe. Pracownicy JSW KOKS S.A. z niezadowoleniem i niedowierzaniem zapoznają się z sytuacją finansową naszej Spółki i brakiem pozytywnych decyzji dotyczących ich płacy w 2017 roku. Dalsze odwlekanie decyzji w tej sprawie może doprowadzić do niekontrolowanych protestów społecznych.

W związku z powyższym w dniu 23 czerwca 2017 roku Komisja Organizacji Międzyzakładowej NSZZ „Solidarność” Koksownie JSW KOKS S.A. w Dąbrowie Górniczej działając na podstawie art.1 i art. 7 ustawy z dnia 23 maja 1991r. o rozwiązywaniu sporów zbiorowych ( Dz. U. Nr 35, poz. 236 z późn. zm.) podjęła decyzję, że w przypadku niespełnienia żądań płacowych zgłoszonych przez NSZZ ,,Solidarność” w dniu 26 stycznia 2017 roku oraz w przypadku niezrealizowania zapisów porozumienia zawartego w dniu 7 kwietnia 2017 roku ( § 6 ) w sprawie ustalenia polityki płacowej na drugie półrocze 2017 rok, od dnia 4 lipca 2017 roku, zaistnieje spór zbiorowy oraz przeprowadzona zostanie akcja strajkowa – z uwzględnieniem procedur wynikających z przepisów w/w ustawy.

Koksik – Całość PDF